Wszystko, co chciałbyś wiedzieć wierząc, a boisz się zapytać i nie tylko ;)

randżin

Aha - to "gdzie indziej", to nie katolicy Wink

To prawda, że bezpośrednio z Biblii nie wynika nakaz celibatu - ja jednak uważam, że to bardzo mądre podejście Kościoła - napisałem powyżej. A Kościół kierował się też bezpośrednim przykładem życia Chrystusa. A że sami księża niekiedy są przeciwni, to już ich problem. I problem tych, którzy mają gdzieś kobiety na boku. Znam paru takich, fajni kumple, ale żaden z nich nie jest szczęśliwy. Nie ściemniam.

Hej.

forgetmenot · Gość

Problem niewielki od (całkiem) niedawna mam... Z wielkiej miłości do Pana Boga popadłam w jakiś antychryst... (???)...

randżin

..? Może coś więcej, Nieznajoma?

Pozdrawiam Wink

forgetmenot · Gość

Trudno powiedzieć skąd to się wzięło tak nagle... Chyba... zauważyłam, że każda 'demonstracja samodzielności', jest Mu obojętna i mogę robić na co mam ochotę. Skoro zatem konsekwencji brak, pomyślałam, dlaczego nie zacząć żyć pełnią wolności;] Nie powiem, że jestem bardzo szczęśliwa, ale najgorsze jest to, że kiedy Go cholernie potrzebowałam poszedł sobie, nie było Go, a teraz kiedy, jako tako, ale radzę sobie, czuję, że próbuje o mnie walczyć i szuka jak tej zagubionej owcy. Sorry, chyba tego nie potrzebuję. Całkiem niedawno, bo jakiś miesiąc temu, nie wyobrażałam sobie życia bez modlitwy, Słowa Bożego itd. Teraz to dla mnie mega abstrakcja;] Jakieś to wszystko takie sztuczne;]
Nie jestem pewna, czy piszę dość jasno, hm?

randżin

Nie bardzo kojarzę "demonstrację samodzielności"... Wink

A że "poszedł sobie"? Wiadomo, odwieczna kwestia. I to jeszcze wtedy, gdy był cholernie potrzebny... Nie chodzi o to, żeby się licytować, jak komu jest w życiu ciężko, co poszło nie tak i że mogło być inaczej. Powiem tak: u mnie, choć jestem księdzem, długo trwało "docieranie się" z Bogiem (jakkolwiek to rozumieć Wink

Mało tego - nie wiem, co będzie...

Po wysiłkach jednak doszedłem do "komfortu" (bardzo ważny jest ten cudzysłów) świadomości, że Bóg istnieje, że mnie kocha, że daje znaki swojej obecności i troski. Nie piszę tego -- sorry -- pod potrzeby "właściwej" odpowiedzi. Ja to naprawdę przeżyłem. A było i tak, że płakałem i kłóciłem się z Bogiem. Na głos (sam byłem w pokoju Wink

Wszystko we wierze jest sztuczne, gdy nie ma w niej serca. Gdy ON pozostaje dla mnie abstrakcją, a nie kochającym bez względu na to, kim jestem, Bogiem.

I też nie wiem, czy o to Ci chodziło Wink

Pozdrawiam

forgetmenot · Gość

"Demonstracja samodzielności" (celowy cudzysłów, bo to cytat z tekstów ze strony, tak więc nie pozostawiam sobie praw(; ) ma polegać na niczym innym jak tylko na tym, że cokolwiek bym nie zrobiła zawsze będę mogła być sama dla siebie opatrznością. I choć nie wiadomo, jak często mogłabym schodzić na złą drogę, uciekać w grzech różnego rodzaju, On będzie tylko patrzył na to z boku i nigdy nie wyciągnie ręki i nie będzie o mnie walczył. To oczywiste, bo niby mam swoją wolną wolę, tak? Ale to chyba powinno działać inaczej. Normalnie, przecież, kiedy mam przyjaciela, a widzę, że źle się z nim dzieje, staram się pomóc, logiczne. Natomiast w tym wypadku tak nie jest. On niby nie chce, żebym była zła, chcę, żebym w Nim doskonaliła się. Tylko, po co? To taki chory układ, w którym ja muszę mnóstwo pracy w niego włożyć, a i tak mam z tego niewiele. Ile razy można dostać od życia 'kopa' za to, że zrobiło się coś dobrego? Mnóstwo. I to dobry dowód na to, że nie opłaca się wchodzić w związek jednostronny.
Też się z Nim kłócę. Często. Próbuję pokazać, że i tak zrobię, na co ja mam ochotę, a nie czego On ode mnie oczekuje. Śmiało mogę stwierdzić, że jestem dumna z tego, że grzeszę. (przynajmniej w obecnym stanie psychicznym.).Łaska Boża? Nie ma czegoś takiego. To tylko idiotyczna wiara człowieka w to, że nie jest sam na Ziemi i tłumaczy sobie swoje szczęście, bądź nieszczęście tym właśnie.
Ok, czyli w mojej wierze, a właściwie niewierze nie ma serca… Nic dziwnego, bo czasami jest tak, że się słabnie i zaczyna wątpić z powody różnych rzeczy, które dzieją się wbrew mnie.
On nie jest dla mnie abstrakcja. Wierzę, że jest, tylko mu nie ufam.
Pozdrawiam.

randżin

Oki doki, forgetmenot, dzięki za poszanowanie praw a. Wink

Oboje wiemy, ze nie jestem w stanie wyczerpująco odpowiedzieć na Twoje wątpliwości... choć bym chciał. Przed, i w samym seminarium przeżywałem straszne wątpliwości. I pragnienie spotkania z Bogiem, usłyszenia etc...

Najgorszy kryzys miałem na 5. roku -- potem myślałem, że już jest ok -- ale nie było do końca. To dziwne może, bom ksiądz, ale stosunkowo od niedawna Boga nieco "rozumiem" Wink

Piszesz, że wierzysz, ale nie ufasz. Znasz na pewno cytat: "złe duchy też wierzą, ale drżą" -- w żadnym razie to nie wycieczka w Twoją stronę, słowo!

To wcale nie jest tak, że łatwo i prosto mi się o tym pisze, ze Boga kocham. Że nie widzę innego sensu i relacji między mną a Bogiem jak opartych na miłości. Niech mnie piorun strzeli, jeśli nie czuję, że jestem przez Niego kochany.

Gdzieś usłyszałem kiedyś, że gdyby Bóg objawił się człowiekowi w całej pełni, skończyłaby się ludzka wolność -- poleciałby do Niego jak opiłek do magnesu, nie mogąc się oprzeć tej doskonałości. Stąd "konieczność" ukrywania się Boga przed człowiekiem. Ale też szansa i mozliwość dla mnie, by -- nieraz wbrew wszystkiemu -- okazać Mu właśnie zaufanie -- prawdziwe, dziecięce...

Musiało Cię pewnie w życiu spotkać niejedno cierpienie... Wiadomo, wielu spotyka. Ja też borykam się z rzeczami, o których nawet moi najbliżsi nie wiedzą. Bogu jednak dziękuję za ufność. Jeśli wierzysz, a uderzasz w mur -- proś Go o zaufanie. Choćby nawet wbrew sobie.

3maj się

forgetmenot · Gość

Bingo, fakt, to właśnie cierpienie spowodowało wątpliwości, poważne wątpliwości. Jeszcze całkiem niedawno temu myślałam, że jeżeli nie zaufam bezgranicznie Bogu, to nie będzie mnie stać na to, by dokonywać rzeczy, których bym się po sobie nie spodziewała, że sama głową tego muru nie przebiję, a tu masz... Ten mur jest do przebicia siłą rozumu, a nie wiary. Wiem, że to nie proste być pewnym, że kocham Boga i On mnie, ponieważ to deklaracje wymagające nieprzeciętnego zaufania, na dodatek obustronnego. Właśnie, zaufanie....Jak ufać, kiedy mnie zostawił, hm?
Jakiś czas temu usłyszałam pewna historię.
Był sobie pewien człowiek, który sam szedł przez pustynię. Jednak zawsze, kiedy się odwracał widział n piasku także inne ślady, ktoś za nim szedł, choć nie widział kto. Okazało się,że tym, który za nim szedł był Jezus. Po jakimś czasie, gdy idący człowiek był U KRESU MOŻLIWOŚCI brakowało wody, pożywienia, odwrócił się i innych śladów oprócz jego nie było. Myślał, że Chrystus go zostawił, ale wtedy sam Jezus mu powiedział, że te pojedyncze ślady nie są idącego, zmęczonego człowieka, tylko Jezusa, który niesie na swoich barkach zmęczonego.
Morał: Guzik prawda, Jezus go nie niósł, ten człowiek naprawdę został sam, skazany na własną niedolę, sam dla siebie musiał być opatrznością. Tylko dobrze by było, żeby Bóg zostawiając człowieka nie podkładał mu kłód dodatkowych pod nogi.
Ludzka wolność nigdy się nie skończy, zawsze będzie mógł robić, co zechce. Najwyżej może zostać więźniem samego siebie i się zniewolić w ten sposób...

randżin

Nie wiem, może ja uciekam przed swoimi bólami i cierpieniem przed tym, że Bóg nie przybije mi piątki (nie śmieję się).

Wiesz, że de facto wiara jest łaską. Może taką otrzymałem (nie wiem za co, może -- sorry, na pewno -- działa moja śp. Mama. I tak, jak pisałem - nie wiem, co mnie spotka w kwestii próby - a te są permanentne z definicji - które zresztą rozumiem Wink

Tak, jak Ci pisałem - choć brzmi, jak banał - proś wbrew sobie. Przecież to forum nie jest po to, żeby ktoś kogoś do czegoś przekonywał - to niemożliwe. Jestem człowiekiem, który jak juz pisze, to pisze od serca - Ty też Wink

Proś wbrew sobie - to mi teraz przychodzi do głowy.

Jezus nie ma nikogo w nosie. To ja sie mogę wieczność zastanawiać, dlaczego zgodził się na niewyobrażalne cierpienie w rzymskim wymiarze sprawiedliwości. Po jaką cholerę?

forgetmenot · Gość

A myślałam, że forum właśnie jest od tego, żeby niekoniecznie bezpośrednio się uświadamiać;]
Bóg na nic się nie zgadza, bo nie wydaje poleceń, zgód i zakazów, bo On tylko się przygląda i nic poza tym.
Prosić wbrew sobie to chyba nie banał, bo to lekko się wyklucza wzajemnie, tak więc podołać prosząc o coś w co nie wierzę, może być mega trudne.
Staram się uciekać przed swoimi problemami, cierpieniem, swoją własną niedoskonałością, ale to mnie goni tak szybko, że nie zdążę uciec od jednego, a już drugie mnie dogania. Cóż, no... ktoś musi mieć tak, żeby ktoś mógł mieć inaczej, życie takie jest. Najgorsze jest to pytanie, dlaczego akurat ja?. Ale ok, dzisiaj nie będę wyjątkowo się nad sobą rozczulać i nad tym tematem rozdrabniać.
Czasami wydaje mi się, że mój bunt jest aktem rozpaczy, krzyku duszy o pomoc, która jest,szczególnie teraz, bardzo potrzebna. Wydaje się czasem, jakby mnie Pan wołał, szukał, a ja udaję, że nie widzę, nie słyszę i nie chcę Go znać. Albo..., że widzę i słyszę, ale mam ochotę robić na złość...

randżin

Napiszę tak -- świadomość masz całkowitą Wink

(może sorry za uśmiech).

Nie chciałem Cie urazić - zobaczyłem złość, którą pewnie trochę opacznie odebrałem... "Obyś był zimny albo gorący, jak bądziesz letni, wypluję cię z moich ust"...

Sorry za paternistyczny nastrój - to nie tak - ale wszystko świadczy o tym, że szukasz. A jak szukasz, jest dobrze.

I sobie myślę, że Bóg to nie jest ktoś, kto na coś się zgadza czynie, czy sie przygląda itd. To jest spojrzenie i widzenie człowieka, który w porównaniu ze "spojrzeniem" Boga jest ślepy.

O rzeczywistości "poza" wiemy niewiele, mówiąc delikatnie. Brak w ludzkim języku pojęć na to, co będzie potem.

Masz rację, prosić wbrew nie ma sensu, gdy się nie wierzy - w skuteczność np. Ale powtórzę się -- jest w Tobie uczucie, są emocje. Spróbuj "wbrew". Choćby to było idiotyczne z Twojego punktu widzenia.

Hej

forgetmenot · Gość

Jasne, tyle razy na tyle różnych sposobów i w tylu różnych kierunkach rozpatrywałam mój przypadek, że ze świadomością źle nie jest.

Tia... nie czuję się urażona, nie mam prawa, toć Ksiądz stara się pomóc(; Faktem jest, że złość mnie ogarnia i ze mnie wychodzi, zatem w tym aspekcie mam już samej siebie, ale mimo wszystko na razie nie mam zamiaru przestać być 'zła'. To świadoma autodestrukcja. ;]

Czasami naprawdę chciałbym znowu umieć się z Panem Bogiem 'dogadać', ale nie mogę, kwestia urażonej dumy chyba... Przez ponad dwa lata prosiłam Go o naprawdę niesłychanie ważną dla mnie rzecz, a tu co..? No właśnie nic.;] Moreover, zawsze pojawia się chwila załamania wiary po każdym zadanym mi cierpieniu (rozumiejmy to dosłownie, cierpienie nie jest tu przenośnią). To chyba logiczne, że tak ma prawo być, ale chyba można spojrzeć na to, jak na upadek, po którym można się podnieść jak Jezus, hm? Tylko jak.

To w obecnym momencie będzie bardzo idiotyczne, biorąc pod uwagę, że w chwilach tego prawdziwego przeżywania wiary, modlitwa była tak ważna i to osobiste spotkanie z samym Jezusem, że bez łez się nie obywało(: Tak się wzruszałam za każdym razem... ach....

Najgorsze jednak jest to, że czasami człowiek musi ukrywać się ze swoimi pragnieniami... ( wiadomo chyba o czym mówię Wink

)

H. ! · Gość

Szczęść Boże. Kontakt drogą telefoniczną mnie przerósł...
Po ponad roku usilnego szukania pomocy gdziekolwiek, jak wspominałam, daję sobie spokój. Cóż, jestem beznadziejna i nikt tego nie zmieni, więc wobec tego, co ostatnio się działo, o czy opowiedziałam i tego, co działo się później pozwolę sobie na to, żeby prowadzić życie w myśl hasła: "vanitas vanitatum, et omnia vanitas." nawet gdyby miało to przynieść jeszcze gorsze rezultaty, żeby pozwolić innym na to, co teraz robią. Tiaa... Chyba to wszystko, co chciałam powiedzieć. "Lalka" Prusa porusza ważny problem w pewnym miejscu. Samobójcy się nie przeszkadza, więc, jakby co, do not try to rescue me.
Jedyne o co proszę, o modlitwę.
Tylko proszę dać znać, czy Ksiądz przeczytał, tak dla mojego spokoju ducha.
Pozdrawiam.